We kwamen samen in een oude boksschool. Het was donker omdat het daglicht niet zover reikte. Het meubilair was bij elkaar gescharreld. Er hingen hangmatten tussen de pilaren.
Tijdens het voorstelrondje gaf iedereen zijn pronouns aan: she/her, him/his, in wisselende accenten van het Engels. Van alle delen van de wereld was men hier gekomen, koffie was er niet. ‘Kan dat nog wel, tegenwoordig?’ mompelde een van de oud-redactieleden tegen me. Hij was al bijna 30 dus werd gezien als museumstuk hier. Bij het vragenrondje opperde een jongen met een Noord-Afrikaans uiterlijk dat we naar het AZC moesten gaan, bij de mensen moesten gaan zitten en ze helpen hun verhaal te vertellen. ‘Local communities’ ondersteunen.
Ik ben te gast – als vertegenwoordiger van de witte local community – bij The Jester, een krant die is opgericht als tegenhanger van de Resource, het onafhankelijke medium voor studenten en medewerkers van de Wageningen Universiteit. Want zo onafhankelijk is de Resource dus niet. Big Pharma heeft zijn invloed. Ik ben te gast met nog een journalist, een heel tegendraadse, die de luis in de pels heet te zijn van het stadsbestuur. In theorie kunnen we de wereld veranderen: ervaren lokale journalisten die samenwerken met gedreven studenten, hen het vak hier leren zodat ze het meenemen naar hun werelddeel. En ondertussen lenen ze ons hier hun vuur, hun globale kijk op lokale vraagstukken, hun kritisch vragenstellen, hun pronouns – she/her, him/his… De gemeente zou er belang bij hebben. Het klinkt als een plan.
Als ik weer op mijn fiets stap, kijk ik achterom en hoor ik in gedachten het schuifelen van voeten over cement, de korte ademstoten, de klappen op het leer van de bokszakken, die kreunend in hun kettingen wiegen bij elke stoot. Mijn vechtlust. Is. Aan.