COLUMN – Een week of wat geleden – het weer was nog mooi – ging ik langs bij een kennis. Laat ik haar ‘Piet’ noemen. We hadden afgesproken om het over het paard te hebben. Haar herdershond verwelkomde me op het moment dat ik de appelboomgaard inliep. Hij wilde me buitenhouden, maar toen ze zei dat het goed was, kon ik door. Het beest hield zich met de paarden in het weitje bezig en wij konden praten. Ze was het pakjes inpakken zat. Onder de appelbomen stond een schuur waarin ze voortaan hout zou bewerken. Ik dacht aan houten speelgoed, maar benoemde het niet. Ik wilde niet stereotyperen – hoewel een overgang van pakjes naar speelgoed me toch heel logisch leek.
Het paard.
Ze had al aangegeven dat de drukte haar niets leek voor het warmbloedige dier. Hij werd er schrikkerig van, zeker bij een ruiter die welbeschouwd maar eens per jaar gaat rijden. En dan die wapperende rode mantel… Misschien dat een platte kar met hout omtimmerd dit jaar beter zou werken. We zouden er een troon op kunnen zetten en de optocht zou een paar keer halt kunnen houden, zodat op die plekken iets leuks kon gebeuren: meer vermaak voor de stad.
Ik krabde eens aan mijn baard en overwoog de opties, terwijl ik keek hoe de hond energiek achter de paarden aanjoeg. ‘Dat kan hij de hele dag doen,’ zei ze. ‘Het is zijn bestaansrecht, het is een herder. Hij houdt de kudde bij elkaar.’
Toen was ik er uit. ‘Weet je dat ik het heel fijn vind dat je me adviseert?’ zei ik. ‘Volgende week eten we pizza als startoverleg. Ik ga het bespreken.’
Ze gaf me verse appelen mee, zoveel ik kon dragen. Op mijn rammelfiets – mijn stalen ros – reed ik naar huis waar ik wist dat de kinderen op me wachtten.

(Gepubliceerd in de Gelderlander, 1 okt 2022)