COLUMN – Op de toren van Agruniek, in de Wageningse Rijnhaven, wordt het hoogste graffitikunstwerk van Nederland aangebracht. Mijn collega Ron had me daarover getipt. Het onderwerp? De slechtvalk. Ik zag het ontwerp: een indrukwekkende roofvogel, zwevend in de lucht, met in zijn klauwen een complete Rijnaak. Eén beeld en alles zit erin: natuurkracht, menselijke vervuiling, hoop.
Die strijd speelt zich nu ook af in mijn achtertuin. Wekenlang hebben we gewerkt aan een nieuwe tuininrichting, maar sinds kort ligt alles stil. We stuitten op een ondergrondse vuilnisbelt: auto-onderdelen, asbest, rollen prikkeldraad – het ligt nu allemaal troosteloos aan de oppervlakte. Het stond één-nul voor het schroot.
Iedereen in de buurt van de Veerstraat weet het wel: op deze plek in de stad is sprake van ‘licht vervuilde grond’. Licht. Alsof het ging om wat omgevallen potgrond. Wat wij aantroffen was eerder een openluchtmuseum van vergeten rotzooi. (Ik kwam er met een haakse slijper nog niet doorheen.) Binnenkort komen mannen in witte pakken het saneren. Mijn buren hebben een klein kind. Ze eten groenten uit eigen tuin.
Gedesillusioneerd kwam ik op het werk. Ik wilde Ron vertellen over de ellende in mijn tuin, maar hij was me voor. “Heb je het gehoord, Martijn? De slechtvalk broedt in die Agruniek-toren. Alle werkzaamheden liggen nu stil.” Ik grijnsde. Eén-één.
In gedachten zag ik de slechtvalk landen in mijn tuin. Met zijn klauwen sleepte hij het prikkeldraad de blauwe lucht in, dook tussen de asbestplaten, rukte het schroot omhoog. Misschien is er nog hoop: de natuur overwint altijd.
(Gepubliceerd in de Gelderlander, 7 juni 2025)
Meer over Wageningse plekken: