De zandman De zandman kwam op donderdag. Zijn naam stond op zijn laarzen, naar een stad langs de rivier, van klei en riet, en grint in de haven. Zandjutter, strandjutter, wie houdt hier de speeltuin draaiend? De glijbaan, het pierenbadje, de schommel en de bak met zand….

Het begon met die ene vraag die nooit iemand aan een niet-volledig-doorgebroken schrijver rond zijn 40 zou mogen stellen: ‘wanneer ga je nu eens een echt boek schrijven?’ De vraag beheerste korte tijd mijn leven. Ik vroeg subsidie aan en zou deze keer een literaire biografie gaan schrijven, voor een boek van betekenis, over de…

COLUMN – Gödöllö is een linkse stad te midden van rechts-populistisch Hongarije. De bibliotheek is gebouwd naar Scandinavisch ontwerp, met veel licht en ruimte en ruwe materialen zoals hout en beton. Vandaag is het gebouw gesloten voor publiek, maar ik krijg toch een rondleiding. Mijn werkbezoek in deze partnergemeente van Wageningen inspireert. De bibliotheekmedewerkers zijn…

Soms verzamel ik oude gedachten. Zoals deze, toen ik naar het speelgedrag van mijn kinderen keek: ‘Natuurlijk zijn het schatjes… Alleen, is het normaal dat ze zo gewelddadig zijn?’ Als je jonge kinderen hebt, zeker als dat er meer dan twee zijn, is er vaak geen tijd om na te denken. Zelfs naar iets kijken,…

COLUMN – We kwamen samen in een oude boksschool. Het was donker omdat het daglicht niet zover reikte. Het meubilair was bij elkaar gescharreld. Er hingen hangmatten tussen de pilaren. Tijdens het voorstelrondje gaf iedereen zijn pronouns aan: she/her, him/his, in wisselende accenten van het Engels. Van alle delen van de wereld was men hier…

Soms verzamel ik oude gedachten. Zoals deze: mannen kunnen er ook niets aan doen dat ze soms zo onbenullig doen. Zeven jaar geleden deed ik een boekje open over dit hormonale defect, en vertelde ik in een column hoe ik er plezier aan beleef. Zo speelde ik op oudejaarsdag steevast ‘kind-gitaar’. GEDACHTE – Als man…

‘Als ik straks maar niet wéér sta te schreeuwen tegenover een man die mijn vader moet voorstellen…’ Ik hoor het me nog zeggen, op een van de opstellingsweekeinden. Ik doe dus aan opstellingenwerk, een vorm van improvisatietheater waarbij je met een groep welwillende mensen elkaars privéproblemen naspeelt. Het begint nu echt voet aan de grond…

Soms verzamel ik oude gedachten. Zoals deze: wat mensen je niet vertellen over de tijd met jonge kinderen is dat je zéker twee maanden per jaar een dikke streep in je agenda moet zetten – zo in oktober en in februari. Of beter: scheur de pagina’s er uit. Die tijd is niet van jou, die…

‘Hier stond een school. / De tijd heeft haar verpletterd. / Het geraamte van het trappenhuis / het laatste dat nog stond. / Deze letters wat men redden kon / uit de klauwen van voortvarendheid.’ Dit is het begin van een gelegenheidsgedicht dat ik schreef met Schrijversharten (Laurens van der Zee en Annie van Gansewinkel)….